Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/134

nigdy nie było. Dla mnie, wstyd, i — słowo daję, choć uciekaj.
 — Ja asindźce powiem — odezwał się Pampowski — najprostsza w świecie rzecz, sekretu robić nie będę, oznajmię że mam krewnę, siostrę cioteczną.
 — Tak! a skłamawszy to się nie wyda? — odparła Maniusia, głową trzęsąc, już masz mówić jej... to powiedz prawdę. Ale z kimże i jak się masz żenić, nie było o tem mowy.
 — Bom do wczorajszego dnia o mojem szczęściu nie wiedział — rzekł z zapałem naiwnym Pampowski — W rozmowie z jedną piękną panną, dyskursywe tak zgadało się coś, a ona mi powiada niemal wprost że poszłaby za mnie!
 — A! to już, z pozwoleniem, wstydu nie ma! — zawołała Maniusia w ferworze, który ją nagle opanował. — I komornik z taką panną co mu się sama rzuca na szyję będziesz się miał odwagę żenić!
 Ruszyła ramionami.
 — Ale bo to nie tak było jak sobie asindzka imaginujesz — przerwał komornik.
 — E! już jak ono tam było to było, a to mi się zdaje interes nieczysty!
 Ruszyła ramioami i poczęła w okno patrzeć.
 — Co już teraz o tem mówić — dodała — ale ja co innego dla komornika na myśli miałam, chociem się z tem nie wydawała. Jakby Karolka skończyła edukacyę, młoda, śliczna, a na komornika patrzy dobrem okiem, byś był dziewczynę jak malinę miał, czyste złoto... a jabym choć spokojna o jej los umarła!
 Rozpłakała się Maniusia.
 Pampowski był jak nieprzytomny.
 — Ale jakże to mogło być! — krzyknął — kiedy ja się w asińdce kochałem?
 — To co? to co? albo to grzech w tem był? — odparła Maniusia. — Żeś mnie w rękę całował, przecie dla tego Karolkę mogłeś wziąść, a ja...
 Tu łzy jej mówić nie dały, Pampowski otarł czoło, robiło mu się zimno i gorąco. — Karolka! kurczątko