Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/135

to młodziusienieczkie. — Panna Albina przy niej nikła. Serce mu biło niezmiernie.
 — Moja dobrodziejko — począł niewyraźnie i z niepewnością jakąś — tyle powiem że — że jeszcze nie ma tak dalece nic postanowionego.
 A bądź co bądź, Karolka bo dla mnie zbyt młoda.
 — E! co to młodość nasza! — szepnęła Maniusia, roczek dwa i po wszystkiem, a takiego męża mieć...
 Ledwie się wyrwał ztąd komornik i choć była jedenasta nie śpieszył zbytnio do Hortyńskich.
 — Jak nie było to nie było — mówił w duchu, a teraz jakem już zdesperował, nie wiedzieć co wybierać, same się garną!
 Los sobie w istocie z niego żartował. Na zawrocie ulicy, spotkał starą Miętoszewską, z książką w ręku, powracającą z wotywy, bodaj na intencyę wydania córek wysłuchanej.
 Zdawało się jej palcem opatrzności, że w ulicy właśnie po wotywie spotkała komornika.
 Pampowski nie był u niej od owej głośnej awantury. Zdala się jednak jej skłonił. Stara pogroziła mu na nosie: musiał się przybliżyć.
 — Oj to! to, stary bałamut — odezwała się — słyszeliśmy, słyszeli, coś dokazywał. Dobrze waćpanu tak, kiedy się nie wiedzieć gdzie adresujesz?
 Czyżbyś jako obywatel zamożny, niestary, reputacyę mający, nie mógł sobie wyswatać dziewczyny młodej, niezepsutej, z dobrego domu? A to ci było trzeba szukać pereł na śmietnisku?
 Komornik milczał.
 — Nie, bo wy wszyscy mężczyzni gusta macie osobliwe do robaczliwych fruktów, którą robak nadkąsił ta wam najlepsza.
 Pan wiesz, że Leokadya wychodzi za starszego niż pan, ale dobrego i zamożnego człowieka, a nie byłaby poszła i za niego? Jak Boga kocham! Moje córki, chwała Bogu tak wychowane, że co ja powiem