Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/19

poczynał wywiady, rozmysły i — wahania. W chwili gdy klamka zapaść mogła, ogarniała go trwoga.
 Raz, gdyśmy byli wieczorem sami, a komornik ciągle prawił o różnych swych matrymonialnych widokach, stawiając pro i contra, a dopytując o zdanie, zdało mi się rzeczą sumienia dać mu dobrą radę.
 — Kochany panie Janie — rzekłem — chcesz się żenić? Słyszę o tem od lat dwóch, zwolnij nieco z warunków wymaganych, weź z dobrego gniazda niezbyt młodą a zacną panienkę, nie żądaj ani głośnego imienia, ani wielkiego posagu, ani zbytniej młodości, ani niebezpiecznego wdzięku — a ożenisz się łatwo.
 Słuchając komornik, który cygaro palił (starał się nauczyć tego, bo dawniej nawykły był do fajki), wyjął je z ust jakby przestraszony.
 — Ja przecie jeszcze tak zdesperowanym nie jestem — zawołał z wymówką i żalem. — Nie mogę się nazwać starym.
 — Ależ i młodym nie jesteś! — rzekłem.
 — Co metryka znaczy! co? metryka — odparł z zapałem — kto liczy lata? Jest rzeczą powszechnie wiadomą, że jeden się zużywa prędzej, żyje szybciej niż drugi. To nie wchodzi w rubrykę. Jestem zdrów, czuję się silnym, mam niezły majątek, dzięki Bogu poczwarą mnie nie nazwie nikt (chrząknął i podrygnął), dla czegożbym miał czynić ustępstwa i zniżać cenę własną? Dla czego?
 Nie mogłem na to zrazu dać odpowiedzi, nie obrażając go, dodałem tylko:
 — Kiedy ci pilno w drogę, a masz sprawuneczek w sklepie, przecież się nie targujesz?
 — Zapewne że pilno mi! — rozśmiał się — ale dla tego złego towaru nie chcę wziąść! O! nie!
 — Ale lata ubiegają! — dodałem.
 Pogładził włosy i tupecik.
 — Ja też gruszek w popiele nie zasypiam — dodał w końcu — ale nemo sapiens nisi patiens,