Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/46

 — A zatem co do pięknej wdowy? spytała panna.
 — Plotka, pani dobrodziejko.
 — O panu bo mnóstwo takich chodziło i chodzi — mówiła otwarcie piękna gospodyni — przypisują mu starania się o mnóstwo panien na wydaniu!
 Pampowski gotów się był pogniewać.
 — Niewczesne żarty — odparł starając się ostygnąć. — Każdemu z tych co się żenić mogą i każdej pannie na wydaniu, zwykli plotkarze dawać panny i kawalerów.
 Panna Hortyńska się zarumieniła.
 — Jakto? bez wyjątku? — rzekła — a więc i mnie zapewne.
 — O pani nie słyszałem — odpowiedział komornik złośliwie — może dla tego iż pani z równą obojętnością odpychasz wszystkich.
 — Ja? odpycham? — zaśmiała się Hortyńska — ale kogóżem odepchnęła?
 Pampowski nie mógł odpowiedzieć, a panna dorzuciła.
 — Mogłabym być trudną w wyborze, wiele wymagającą, ale nie kapryśną.
 Dało to do myślenia.
 — Wymagającą? — podchwycił z połechtaną ciekawością komornik — a czy wolno zapytać, jakie są wymagania pani?
 — Cóż to pana obchodzić może? — odezwała się panna.
 Pampowski obawiał się złapać, trwoga go już brała.
 — Wszak ci godziwa ciekawość? — dodał.
 — Jeżeli pan istotnie ciekawy, powiem mu, że wymagałabym naprzód serca i przywiązania, a potem, potem warunków takich, aby życie bardzo ciężkiem do dźwigania nie było.
 — Tak! tak! serce i przywiązanie, to najpierwszy warunek — wykrzyknął komornik w uniesieniu — ale przywiązanie musi być wzajemne.
 Śmiała się piękna panna.