Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/47

 — To się rozumie! dodała.
 — Do tego trzeba już szczęścia — rzekł komornik wzdychając. Spojrzał w oczy swej interlokutorce, patrzały jasno, wesoło, otwarcie tak jakoś, jakby się nie obawiały wygadać, bo nie miały z czem. Na tę rozmowę nadszedł brat, pan Hipolit Hortyński, ów miłośnik wieczornego wista, poczciwy wesoły próżniak, który rzadko w domu siadywał, bo jak raz wyszedł, zapominał się, zagadywał i choć mu zawsze było pilno, nigdy nic w porze nie zrobił.
 Począł komornika ściskać.
 — Cóż ty mi tu siostrę bałamucisz — zawołał. — Aha! złapałem! Jegomość wybiera chwile gdy mnie nie ma w domu i cholewki smali.
 Panna się śmiała serdecznie.
 — Ze mną to nie ujdzie na sucho — żartobliwie udając gniew, ciągnął dalej pan Hipolit — albo się żeń lub rozprawimy się.
 — Zlituj się — przerwała siostra — komornik zakochany ale nie we mnie! daruj mu życie! Mahoński powiada...
 — Ale Mahoński kłamie! — zawołał Pampowski — gdybym się miał zakochać, rychlej przecie w pani...
 — Widzisz, sam się przyznaje! — widzisz? — kończył Hortyński.
 Pampowskiemu biło serce, panna zarumieniła się.
 — Zatem mam państwa pobłogosławić? — spytał brat.
 — Możesz poczekać jeszcze — przerwała siostra — komornik niezdecydowany...
 — A ty? — odezwał się Hipolit.
 — Ja także potrzebuję czasu do namysłu — znowu ze śmiechem mówiła panna — komornik słynie jako bałamut.
 Pogroziła mu nieco, a w tem garbata wychowanica, odwołała ją do drugiego pokoju i tak się ten żart skończył.