Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/49

i w ostatku pomogła serdecznie. Stosunki miała rozległe, i choć w kątku siedziała, mogła uczynić wiele.
 Niedługo czekając Pampowski wczesnym wieczorem stawił się u p. Wielomińskiej, chcąc ją zastać samą; później schodziło się do niej towarzystwo, a nie było dnia żeby kilkanaście osób się nie przesunęło.
 Radczyni z siatką siedziała już u stolika, słuchając Przepiórskiej swej, czytającej Kuryera. Gdy Pampowski wszedł, od światła się ręką zasłoniła.
 — Komornik! — zawołała — a to gość! Myślałam żeś chory, czy wyjechał, a tu mówią że zdrów i trzpioczesz się jak młodzik... dla tego do mnie starej nawet zajrzeć nie masz czasu.
 — Pani dobrodziejko!
 — Już mi się nie tłumacz, winieneś, — mówiła radczyni — siadajże i powiedz co nowego? Przecie wiesz iż mi tu każdy plotkę jako daninę przynosi.
 — Plotki nie przyniosłem — odezwał się Pampowski, ale z wielce poufną prośbą przychodzę!
 Radczyni się przysunęła do niego.
 — No — gadaj no! a prędko, bo gdy nadejdzie więcej osób...
 — Pani się nie będzie śmiać ze mnie?
 — Tego ci nie obiecuję, ale cóż ci to ma szkodzić? Mów, choćby się stara pośmiała, korona z głowy nie spadnie.
 Komornik aż się pochylił do ucha staruszce.
 — Pani łaskawa — rzekł — jestem w trakcie, to jest jeszcze nie, ale w projekcie, w myśli, starania się o pannę Hortyńską. Przyszedłem prosić o radę...
 — Mój komorniku, chyba o burę — przerwała staruszka — zawsze sobie wybierasz panny młode.
 — Przecież ta, proszę pani, ma pewnie 26 lat...
 — A, choćby? dla ciebie to za mało, słowo ci daję, za lat dziesięć ona będzie w sile wieku, a ty...
 Pampowski zaczął się aż krztusić.
 — Ja — proszę pani — ja!
 — Daj już pokój z metryką — dołożyła staruszka. Zatem cóż? myślisz że za ciebie pójdzie?