Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/50

 — Zdaje mi się, z bratem jestem w przyjaźni.
 — Przeciwko pannie nic powiedzieć nie można, cicho zaczęła szeptać radczyni, — to jej najmniejszej ujmy nie czyni że hrabia Włodzimierz, który się w niej szalenie kochał i miał żenić, z powodu oporu familii, porzucić ją musiał.
 — Dawno to temu? — spytał komornik.
 — Lat ze sześć — dodała namyślając się p. Wielomińska. — Miała czas wyperswadować i zapomnieć o nim. Zresztą, mój komorniku, partya bardzo dla ciebie dobra, tylko, tylko...
 Popatrzała nań.
 — Będzie cię ona kochała?
 Milczał Pampowski.
 — Pani mi mojej szczerości nie weźmie za złe — rzekł cicho — ja jeszcze nie zrobiłem żadnego kroku, myślę, ważę, bo gdy krok postawię, będzie stanowczym.
 Chciałbym się bardzo ożenić, a gdy zbliżam się do celu, ogarnia mnie trwoga.
 Radczyni rękę mu położyła na ramieniu.
 — Gdybyś mnie o radę pytał — rzekła — powiedziałabym ci, nie szukaj młodej, weź jaką wdowę stateczną, w wieku do twojego stosowniejszym; panienka zechce się bawić, ruszać, ty zapragniesz spokoju, jesteś człowiek dobry, łagodny, zamęczą cię biedaku.
 — Pani sądzi że panna Hortyńska? — wtrącił Pampowski.
 — Mówię w ogóle — ciągnęła dalej radczyni — ta czy inna, co świata mało widziała i korzystała z niego, zechce go skosztować, a tybyś już po nim pragnął spocząć.
 — Co się tyczy tego — przerwał wesoło komornik, zacierając ostrożnie tupet, ja się nie czuję wcale znużonym!
 Rozśmiała się staruszka.
 — Hortyński dobry człek — poczęła szeptać — ale z jego majątkiem i posagiem siostry będzie rozmaicie; więc na grosze nie bardzo rachuj.