Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/55

 — Fiu! fiu! — odparł rękę podnosząc do góry — aniby ona chciała za mnie, anibym ja miał odwagę.
 Ale — nie! Lubię piękne osoby, jednak tak pięknej to bym się obawiał! Ona może łatwiuteńko zrobić partyę świetną.
 Daj pokój! nie żartuj.
 Mahoński zbliżył się żwawo i pochwycił go pod rękę
 — Otóż ja ci powiadam — zawołał stanowczo — że ona by poszła za ciebię — na to ci słowo daję.
 Pampowski milczał nie śmiejąc otworzyć ust, a p. Józef powtórzył.
 — Namyśl się, ja, swatem i biorę całą sprawę na siebie.
 Powiedziawszy te słowa, jakby chciał by one utkwiły w ofierze, włożył kapelusz i wyszedł pośpiesznie, zostawiając komornikowi wieczerzę do zapłacenia, kieliszek do wypicia i rzucony wyraz do rozważenia.
 W istocie było myśleć nad czem. Wróciwszy do domu bohater nasz z godzinę chodził po saloniku, nie mogąc przyjść do tego spokoju nerwów i ducha, którego wymagał sen. Brombergowa była cudownie piękną — ale. Wielkie, ale, mogło się za nią ukrywać, choć była z domu Sulimska i choć Mahoński za nią gardłował. Tajemnicza pomroka, okrywała jej przeszłość, piękność nadzwyczajna mogła być groźną przyszłości. Z drugiej strony panna Hortyńska... także już mu się wydawała niebezpieczną... Hrabia Włodzimierz kochał się w niej, człowiek dystyngowany, wspomnienia tej miłości numeru pierwszego mogły zaćmić afekt drugi z porządku.
 — Ten hrabia może z nią grał komedyę — mówił w duchu — ale komedya była grana arte, a ja prostaczek, gdy się w niej rozkocham szczerze, będę dla niej po nim śmieszny.
 W życiu jeszcze poczciwy Pampowski nie doświadczył takiego niepokoju i ucisku na duszy jak teraz. Był tak biedny, że w sekrecie zrana poszedł wy-