Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/60

lecz płakała chyba z gniewu, bo piękna jej twarzyczka wyrażała jeszcze oburzenie straszne.
 Komornik zdala, zbliżać się nie śmiejąc, z politowaniem na nią spoglądał. Naostatek i ona zwróciła ku niemu wejrzenie.
 — Nigdy tego panu Józefowi nie przebaczę! — zawołała...
 — Bo to też jest... na to nie ma wyrazu! — odparł Pampowski — o tej godzinie dwóch takich ichmościów! Nie! to w istocie przechodzi miarę — mówił oburzony — ja jestem człowiek spokojny i nie zwykłem się mięszać w sprawy takie, ale miałem wielką ochotę wyrzucić precz tego studenta, widząc jaką to pani uczyniło przykrość.
 Brombergowa wstała z kanapy.
 — Nie lękaj się pan — rzekła — ja się obronię sama, a Mahoński będzie się miał odemnie zpyszna... Dam mu naukę.
 — Jest to mój przyjaciel — dodał komornik — ale na ten raz bronić go nie będę.
 W charakterze pani Henryki widać było i porywczość wielką i wrażliwość łatwo przemijającą; goście nieproszeni zaledwie byli w ulicy, gdy zaczęła ostygać, obojętnieć, i gdy stara jejmość dała znać że herbata przeciągnięta stygnie, podała rękę Pampowskiemu...
 Niezmiernie grzeczny i delikatny stary kawaler, czując że teraz zbytecznym być może świadkiem wzruszenia, chciał się oddalić, ale go nie puszczono.
 — Siadaj pan i pijmy herbatę, ja tam sobie z tego nic nie robię — odezwała się wdowa — ale Mahońskiemu uszów natrę!
 Z najzimniejszą krwią potem poczęła pytać Pampowskiego o familię, stosunki, majątek hrabiego Lucysia. Imię familii mówiło samo wiele, lecz że do niej niezmierna ilość członków rozrodzonych należała, w rozmaitych po świecie rozrzuconych kategoryach, pytanie bez celu nie było.