Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/62

 O pannie Hortyńskiej myślał, lecz zarazem wspomnienie hrabiego Włodzimierza łączyło się z nią i — budziło obawę.
 Na ulicy spotkali się z jej bratem.
 — Cóż ty na wista do mnie nie przychodzisz? zapytał. Siostra moja i ja codzień cię wspominamy. Niewdzięczny jesteś. Co się z tobą dzieje? Ludzie mówią, że się żenisz, czy co?
 — Gdzież znowu? co? z kim?
 — Któż wie? Żenisz się ciągle, bo wiedzą, że się chcesz ożenić. No — otwarcie, jakże tam sprawy serdeczne? pytał wesoło Hortyński.
 — Nie mam żadnych, odpowiedział komornik. Nie przeczę, że radbym, że chciałbym — a no — nie szczęści mi się.
 Zaczął się śmiać przyjaciel.
 — Jak wszyscy starzy kawalerowie, gdy klamka ma zapaść, rzekł — porywa cię trema. O! ty! ty!
 — Nie liczę się do starych, odparł komornik.
 — Mów komu chcesz! masz pięćdziesiąt.
 — Słowo daję czterdzieści! czterdzieści — począł Pampowski, ale przyjaciel śmiechem go zagłuszył.
 Zaczęli mówić o czem innem. Hortyński parę razy jeszcze w rozmowie siostrę wspomniał, a to było dostatecznem do obudzenia podejrzenia w komorniku. Pożegnał prędko przyjaciela.
 — Chce mi siostrę swatać, ciągnie mnie do siebie, rzecz ukartowana — odezwał się odchodząc — należy być ostrożnym!!
 Ożenić się było jedynem pragnieniem poczciwego Pampowskiego, lecz ożenionym zostać!! tego sobie nie życzył.
 Właśnie w czasie, gdy tak los go na różne wystawiał próby, komornik doznał wzruszenia nadzwyczajnego z powodu wypadku, do którego najmniej był przygotowanym.
 Mówiliśmy, jak całkowicie starał się pozrywać wszelkie nici wiążące go z przeszłością. Nigdy o niej mowy nie było, żaden ślad nie został z tych lat tajem-