Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/67

milii to tam ani dostąpić do nich. I choć to nosa drze, ale gołe!
 — Bądź, kochana pani, o Karolkę spokojną, odezwał się w końcu komornik. Coś musimy poradzić aby... aby jej dobrze było (innego wyrażenia nie znalazł naprędce). Prawda, że mając lat piętnaście...
 — Dopiero za sześć tygodni skończy, przerwała Maniusia.
 — Trochę późno ją na pensyę oddawać, dołożył komornik.
 Maniusia też głową pokręciła.
 — A i to prawda, że jak się to mnie bez niej zostać! odezwała się. Od maleńkości ja jej na dzień jeden nigdy nie odpuściłam od siebie. Ona bezemnie, ja bez niej to choć umierać!
 I z drugiego pokoju zadźwięczał głosik dosyć przyjemny.
 — Ja od mamusi za nic w świecie.
 — Nad tem wszystkiem, rzekł komornik powoli, trzeba się rozmyśleć, pokombinować, omówić. Coś się zrobi. Niechno pani sobie spocznie, wieczorem mogę dać bilet do teatru, a jutro, pojutrze...
 — No, jutro, jak sobie chce, przerwała Maniusia, a pojutrze ja już będę musiała jechać. My tu wczoraj przyjechałyśmy, ja zaraz dziś zobaczyłam rachunek, to w tym hotelisku, choć mi powiedzieli że tani, gdzie! co! jaki on tani, ze skóry drą! za najmniejszą rzecz. Świece! materace! słowo daję.
 Komornik się uśmiechał.
 — Niech pani będzie spokojną, rzekł, poradzimy na wszystko.
 — Ja bo znowu, przerwała Maniusia, nie chcę być nikomu ciężarem, człowiek ma swoją dumę. Trzeba się rachować z tem co się ma. Poradzisz co dla Karolki, to trzeba zmykać nazad, nie ma rady. Mnie ta Warszawa nie w głowie, niech ona tam sobie będzie jaka chce, nie jestem ciekawa.
 Komornik wstał i pod pozorem interesu chciał pożegnać dawną znajomą, ale go zatrzymała.