Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/75

odpierała jakieś jego napaści, których Pampowski dobrze nie rozumiał, lecz w tej surowości była razem poufałość zbytnia i rażąca.
 Wśród bardzo żywych sprzeczek z baronem, oczy wdówki latały w ciemny kąt ku komornikowi, i mówić się zdały: — Poczekaj i na ciebie przyjdzie kolej! Siedział więc i zabawiał się kontemplacyą.
 Mahoński, jakby czuwał nad baronem, z którym przyszedł, nie odstępował od nich i od stolika. Siedzieli tak wszyscy, jak gdyby jedni drugich chcieli przesiedzieć. Parę razy wstawał Pampowski, lecz nieznacznie dawała mu znać wdowa, by został. Naostatek ruszył się Mahoński, wstał Mahlhagen, wyszedł z kąta i komornik, żegnali się wszyscy, gdy pani Brombergowa szepnęła mu do ucha.
 — Mam interes! zostań pan!
 Było to rozkazem, uszczęśliwiony zawrócił się od drzwi.
 Piękna gospodyni poszła do kanapy i siadła smutnie zamyślona.
 — Ten nieznośny Mahoński — odezwała się po długim przestanku — naprowadza mi tu gości. Baron człowiek przyjemny, znać, że z lepszego świata, ale to tylko bałamuty.
 Każdy z nich radby z położenia osamotnionej, bez opieki zostającej kobiety korzystać, a na żadnego z tych elegantów rachować nie można.
 Gdy to mówiła, głos jej zwykle ostry, stał się przykrzejszym jeszcze, groźnym prawie.
 — O! ci mężczyźni — dodała podnosząc białą pięść do góry — wszystkichbym wytopiła.
 Zwróciła się ku komornikowi, który miał tego dnia kondolencyjną fizyonomię. Spojrzała nań i uśmiechnęła się.
 — Panubym tylko darowała życiem! bo jesteś dobry człowiek, ale ta młodzież!
 Przysunęła się po kanapie zwolna ku Pampowskiemu.