Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/81

 — Niech zabije! — odparł Pampowski.
 — Może gdybyś go publicznie przeprosił.
 — Nigdy w świecie! Tu idzie o honor kobiety.
 Mahoński z dziwną obojętnością ruszył ramionami i począł się śmiać.
 — A znasz że ty ją! — zawołał.
 — Znam! znam! — krzyknął komornik — osoba godna szacunku, osoba która, osoba co tego... osoba.
 Mahoński zapalał cygaro.
 — Głupstwo robisz! — rzekł zimno. — Masz że testament?
 — Będę go miał — rzekł komornik — kiedy się chce strzelać?
 — Choćby dziś, kipi smarkacz! pilno mu! a ty szaleństwo robisz.
 — Wolno mi szaleństwo zrobić gdy chcę! przecież małoletni nie jestem! — ofuknął się Pampowski.
 — Zatem jutro... ażebyś ostygł, jutro do dnia za rogatkami Wolskiemi, przyjadę po ciebie. Lucyś ci nie popuści. Rękawiczka twarzy dotknęła.
 — Bom chciał tego! — dokończył komornik.
 Mahoński począł się przechadzać i dał mu ochłonąć.
 — Stało się — rzekł puszczając dym z cygara — no stało się, ale ja ci raz jeszcze powiadam, szkoda mi ciebie, żałuję żem cię do tej Henryki zaprowadził, będę miał na sumieniu.
 Komornik dał mu znak ręką aby milczał.
 — Seryo ci mówię, testament zrób, bo z tym... nie ma żartu...
 Chce mu się tej glorioli, że już jednego przynajmniej położył trupem.
 Pampowski nic nie odpowiadał i właśnie dla testamentu, który chciał złożyć u rejenta, prosił aby Mahoński mu nie przeszkadzał. Rozeszli się więc i komornik w istocie natychmiast na Miodową ulicę pojechał, gdzie ostatnią swą wolę zmodyfikowaną, w aktach zapisał.