Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/93

 Jak przestraszona zerwała się wdowa z kozetki, twarz jej okrył rumieniec.
 — Jakto! seryo! pan myślisz? Słów jej zabrakło.
 Stała osłupiona i drżąca.
 — Pan chcesz! pan byś się ożenił ze mną.
 Pampowski chwycił jej rękę i całując ją z zapałem, zawołał:
 — Uczyń mnie pani szczęśliwym!
 — Ale to — nie może być! porywczo odparła wdowa. Pan, pan jesteś najzacniejszym, najpoczciwszym z ludzi, ja pana szanuję, lecz, zlituj się — to nie może być! Ja! dla mnie, byłoby to bardzo szczęśliwem, ale — to nie może być! Zlituj się!
 — Dla czego? zapytał komornik, wszakże pani jesteś wolną!
 — Tak, najzupełniej wolną, odpowiedziała kobieta przychodząc do siebie i starając się uspokoić — posłuchaj mnie pan, pomiarkuj się. Pan mało znasz tę nieszczęśliwą Henrykę za którą już krew przelewałeś. Ja... ja jestem młoda, płocha... mam złe przyzwyczajenia i nałogi, pan byś był najnieszczęśliwszy, a ja niechcę go czynić nieszczęśliwym. Innego bym pewnie nie pożałowała, ale pana — nie! nie — rozmyśl się — to zanadto...
 Komornik stał przy swem nalegając, potrząsała głową.
 — Młodość miałam bardzo burzliwą, byłam sierotą, przyzwyczaiłam się dogadzać fantazyom moim. Pan byś się z tą waryatką zamęczył. Przy najlepszej chęci nie potrafiłabym być dobrą żoną.
 Ot, dla takiego barona, odezwała się wskazując na drzwi, ten, gdyby się chciał żenić ze mną — to co innego. Wcalebym się z nim nie ceremoniowała, wie kogo bierze i na jakie się naraża następstwa, a pan! pan jesteś człowiek spokojny, zacny, i miałbyś za chwilowe uniesienie dla mnie pokutować całe życie!... A ja też nie byłabym szczęśliwą, bo ja w spokoju wyżyć nie mogę, potrzebuję awantur, hałasu... jestem