Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Wilczek i Wilczkowa.djvu/120

 — Doktór nie pozwolił — odezwała się Jagnieszka cicho.
 Wilczek gniewny, wszystko co na stołku było przygotowane, ręką uderzywszy, na ziemię obalił i talerz chwyciwszy cisnął nim za żoną.
 Machinalnie zasłoniwszy się rękami, raz ów odwróciła od głowy i mały tylko czerep zadrasnął jéj skroń, z któréj krew się pokazała. Z przestrachem nie o siebie, ale o rozgłos w domu, Chorążyna natychmiast chustką ucisnęła czoło, i schyliła się czerepy zbierając w milczeniu.
 Chorąży krew spostrzegłszy nieco się zmieszał i zamilkł... Tymczasem jéjmość coprędzéj zgarniała potłuczone farfury, wynosząc je do drugiéj izby; wytarła ścierką podłogę, odstawiła stołek i wyszła nic nie mówiąc.
 W kwadrans potem głos grzmiący się rozległ po domu.
 — Dawaj jeść! słyszysz! Cóż ty mnie tu głodem przyjechałaś zamorzyć. Jeść!
 — Mogę dać tylko to co doktór pozwolił — rzekła z progu Jagnieszka.
 — Bodajeś z doktorem razem przepadła — dawaj co jest.
 Nanowo więc przynieść musiała jedzenie żona, a Chorąży łając i klnąc połykał co mu zastawiono.
 Nadzwyczajna cierpliwość kobiety czyniła na nim wrażenie to, że budziła złość coraz większą;