Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Wilczek i Wilczkowa.djvu/136

 — Widzi pan Chorąży — odparł Pętlakowski z flegmą, pan możesz i obiecywać i dotrzymywać takie rzeczy, jako dygnitarz i mąż w obywatelstwie mający znaczenie, to rzecz inna. Ja do tego plenipotencyi nie miałem, i, powiem szczerze, to nie moja rzecz.
 — To są wszystko łotry, zbóje, którzy się spiknęli na moję zgubę, mówił Wilczek, — co tu się z nimi procesować! Krótko, węzłowato, zbić na gorzkie jabłko — będą znać mores.
 Pętlakowski ramionami ruszył.
 — Gdybym ja tam był! krzyknął Wilczek.
 — A ręka? odezwał się reflektując prawnik.
 Chorąży smutnie spojrzał na obwiązany, obcięty kłykieć i bolesne westchnienie z piersi mu się wyrwało. Zamilkł.
 Ostygł trochę przypomnieniem swojego kalectwa.
 — Więc tak jest źle? zapytał.
 — Kryć nie będę, jest źle, niema co mówić, dodał Pętlakowski, jednakże nie zdesperowane to rzeczy, jak tylko pieniądze będą.
 — A zkądże ja ci ich wezmę? zkąd? porwał się gorąco Chorąży. Dyabłu duszy nie zaprzedam...
 Adwokat palec zwrócił w stronę drzwi pokoju jéjmości i mrugnął.
 — A jeżeli chcą dać? szepnął.