Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Wilczek i Wilczkowa.djvu/157

poobwiązywaną mężczyzny, przestraszone tulić się zaczęły do ciotki.
 Napróżno usiłowała zmusić je aby rękę ojca pocałowały. Młodszy, którego niosła Borkowa, gdy go przytknęła do ręki Chorążego rozpłakał się, a starszy rozbeczał za nim. Utulić ich było trudno.
 Chorąży krzywił usta, hamując się tylko dla Borkowéj.
 — Otóż to widzi jéjmość, jak mnie z łaski mojéj dobrodziejki dzieci kochają. Do téj pory jam ich prawie nie widział.
 — A czy to Jagnieszka temu winna? spytała Borkowa.
 — To mi się podoba! Któż? ja? Przecie dziećmi nie dysponuję.
 To mówiąc chłopcom się przypatrywał, które do niego były dziwnie podobne.
 — Dzieci nawet tu w tym dworku napół przez państwa Kwasotów zajętym, pomieścićby nie popodobna — dodała Borkowa.
 Po pierwszéj chwili przestrachu, dzieciaki się uspokoiły, ciekawie tylko wpatrując się w groźną twarz ojca.
 Niewiadomo jaka fantazya przyszła Wilczkowi być na nie łaskawym. Leżało jabłek kilka na stole, dał po jedném chłopcom. Młodszy przyjął wprawdzie owoc, ale go obu rączętami ścisnąwszy,