Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Wilczek i Wilczkowa.djvu/167

szy męża straszliwie zmienionego domyśliła się nieszczęścia...
 Chorąży był prawie nieprzytomny. Stanął przed nią, popatrzył długo.
 — Zabiłem! odezwał się — zabiłem! Przeznaczenie było! Bóg chciał! Nie wiedziałem kto...
 Jagnieszka nie miała siły zapytać kogo zabił i krzyknąwszy oczy zakryła.
 — Zabiłem Otwinowskiego! dodał Wilczek...
 Stłumiony krzyk wyrwał się z jéj piersi — i płakać poczęła.
 Chorąży przechadzał się po izbie niespokojny. Burza zaczynała ustawać — myślał długo, posępny, mrucząc sam do siebie.
 W pół godziny potem kolasa, bryka, wóz, wszystko w posępném milczeniu wyciągało z gospody na całą noc w dalszą drogę.
 Chorąży z trupem niechciał pod jednym dachem nocować.
 Nie śmiał go nikt zatrzymywać a nie było téż komu; strwożony karczmarz pchnąwszy konnego do miasta, zaryglował się w izbie, truchlejąc o własne życie. Ludzie zabitego płakali nad nieboszczykiem.
 Siadłszy do bryczki swej Wilczek półsenny, rozgorączkowany, jechał z takiemi myślami wijącemi mu się po głowie, jakgdyby rozum od nich miał postradać.