Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Wilczek i Wilczkowa.djvu/85

 — O ile, począł Sołotwina, młode, piękne, wesołe a przylepki bardzo bywają zdrowiu i humorowi ludzkiemu pożyteczne, o tyle... Chrząknął, wskazując na drzwi.
 To Chorążego usposobiło lepiéj dla gościa, nie rzekł jednak nic. Sołotwina już myślał czém daléj ma rozrywać melancholika.
 — Pieśni pan lubi i muzykę? spytał.
 — Daj mi pokój z niemi!
 — Figielki mogę okazać cale zabawne...
 Sięgnął do kieszeni po kubki.
 Naprzykład...
 Schowaj to — zawołał nakazująco Chorąży, jam nie dziecko!
 Nie zmieszany Sołotwina, westchnął i włosy potarł...
 — Jadę właśnie od pana Wojewody, rzekł; — stała się u niego we dworze pocieszna przygoda — słyszał pan?
 — Zkądże u kata chcesz bym wiedział co się na świecie dzieje, gdym tu zamurowany! zamruczał Wilczek.
 — A prawda! Historya godna, aby ją ktoś ku nauce zapalczywych młodzieńców zapisał w kroniki.
 Wilczek milczał. Sołotwina mówił daléj:
 — Na dworze IMPani Wojewodziny, jak wiadomo z wielkiego w Rzeczypospolitéj Lanckoroń-