Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Z życia awanturnika.djvu/113

to rzecz, żeby człowieka w biedzie kto zapraszał do swego domu, powinienbym to ocenić... a taki jestem zepsuty, że podejrzewam szanowną panią o prostą ciekawość i chęć zabawienia się połamanym polyszynelem... Czy już sobie pani co innego nie znajdzie? Ja jestem wcale nie zabawny.
 — Ale mój kochany panie Teodorze, przerwała jéjmość śmiało, dla czego przypuszczasz koniecznie, że się tobą chcą bawić, a nie chcesz zrozumieć, że może pragną rozerwać ciebie. — I ja sądzę że nie jesteś zabawny, lecz po prostu mi cię żal.
 Murmiński się zmarszczył i rozśmiał.
 — Widzi pani dobrodziejka, rzekł — są ludzie co się skarżą aby litość obudzić i lubią by się nad nimi użalano — ja — nie.
 — Myślałam, że cię nieszczęścia nauczyły łagodności i wyrozumienia — rzekła doktorowa.
 — Nieszczęścia nic nie uczą... oduczają tylko od wiary i nadziei — odparł Teodor. Niech mi pani pozwoli podziękować sobie i odmówić. — Jestem już od salonu odwykły, od towarzystwa, od ludzi.
 — Będziemy sami, ja, profesor i pan... nie drożże się, przyjdź.
 Murmiński głową potrząsając, widocznie się wzdrygał...
 — Na co to się pani zda...
 — Żeby waćpana ze zdziczałości i zdziwaczenia wyprowadzić — dodała.
 — Mnie to przyjdzie ciężko — odezwał się Murmiński.
 — Powinieneś się zwyciężyć — rzekła jéjmość — daj mi słowo, że będziesz.
 Murmiński popatrzał na nią długo — wahał się — przykrem mu było to zaproszenie. Doktorowa nagliła.
 — Przyjdziesz... proszę.
 — Masz pani gusta dziwaczne, rzekł — myślę, że się utrapienie nudzić musisz, kiedy taką niesmaczną jak ja potrawę chcesz mieć u stołu!
 Nikogo nie będzie.
 — Nikogo nie prosiłam na obiad oprócz was...
 — Przyjdziemy — przerwał profesor.