Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Z życia awanturnika.djvu/146

ce ochłonął, — twarz okryła mu się bladością śmiertelną....
 — To nie może być! zawołał.
 — Tak jest! zimno mówiła doktorowa. Nim papiery tu doszły do mnie, były w rękach innych, są uznane za ważne.
 Co mam z niemi zrobić? powtarzam.
 — Co zrobić? krzyknął prezes rozgniewany, — spalić te fałszowane dokumenta! To robota intrygantów, nieprzyjaciół, zawistnych mi ludzi. To cała sieć osnuta do koła mnie, aby człowieka prawego obalić, aby splamić rodzinę, wydrzeć majątek. — To infamia!
 Papiery! dodał — czemuż się one dopiero teraz — i zkad zjawiają? Jaką drogą doszły do pani?
 — Zdaje mi się, że stary Murmiński umarł tu w szpitalu...
 Prezes drgnął nieznacznie.
 — Stary Murmiński! imaginacja! intryga! wszystko intryga! — wszystko intryga! — Fałszerstwa.... Wiadomo, jak we Włoszech łatwo jest podrobić co się podoba. Sprowadzili aż z tamtąd na mnie i ks. Salvianiego, dobrodusznego starca, który pamięć stracił — i — jak widzę, papiery....
 — Papiery! powtórzył z oburzeniem — rób z niemi pani co zechcesz! proszę! Każcie je położyć na rynku, ogłoście przy trąbach — mnie to wszystko jedno, ja honoru domu i pamięci matki bronić będę do ostatka.
 Doktorowa pobladła.
 — A jeśli papiery są prawdziwe! spytała.
 — Prawdziwe być nie mogą! to podłe roboty wydrwigroszów!
 — Wolisz więc, aby na pamięci matki ciężało podejrzenie stósunkow nieślubnych niż ślub i pożycie z uczciwym człowiekiem.
 — Z uczciwym? z łajdakiem! z intrygantem — zawołał prezes unosząc się. — Zkąd pani masz te papiery? pokaż mi pani te fałszerstwa...
 — Gdy trochę ochłoniesz, panie prezesie, bardzo chętnie ci je pokażę, odpowiedziała doktorowa, w téj