Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Z życia awanturnika.djvu/184

żna przejednać. Czynię kroki z méj strony do zgody. Odmówisz mi pani pośrednictwa?
 — Nie, odpowiedziała doktorowa, badawczo patrząc mu w oczy — ale za skutek ręczyć nie mogę.
 — Gdy pani zechcesz — potrafisz to — rzekł prezes. O cóż idzie, abyśmy się w neutralném miejscu zejść mogli i pomówić.
 — Tak, jest to rzecz bardzo prosta, odezwała się gospodyni — nie przeczę, ale, daruj mi prezesie, po ostatniém twém znalezieniu się u mnie nie powinieneś się dziwić, iż ostrożni być musimy.
 Na twarzy przybyłego ukazał się i znikł rumieniec gniewu i niecierpliwości.
 — Zmiłuj się pani, zawołał — przecież mu nic nie grozi — życia mu nie odbiorę, papierów swych brać nie potrzebuje. Pragnę zgody — może ona i dla niego być korzystną.
 — Kiedyż z nim się chcesz widzieć?
 — Jak najprędzéj — odezwał się prezes — chcę zachodzące miedzy nami okoliczności załatwić co najrychléj, jeśli się one dadzą. Widzisz mnie pani uspokojonym i zrezygnowanym.
 — Czy może być kto przytomnym spotkaniu? — spytała doktorowa.
 — Po co? odparł prezes ironicznie — jabym się go więcéj niż on mnie obawiać powinien. — Cóż mu grozi? na co nam świadkowie?
 Chodził nie kładnąc kapelusza po pokoju — stanął i spojrzał na gospodynię.
 — Mogę się więc spodziewać? dodał.
 — Zrobię co mogę i dam znać panu prezesowi.
 Przybyły skłonił się grzecznie.
 — Prosiłbym, aby to mogło stać się jak najprędzéj...
 Posłuszna téj prośbie doktorowa natychmiast po wyjściu prezesa posłała nagląc Teodora o przybycie... W godzinę był już u niéj.
 — Mam panu nie wiem już dobrą czy złą do zwiastowania, ale zawsze ciekawą nowinę.
 — Cóż to być może? spokojnie rzekł Teodor.