Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Z życia awanturnika.djvu/198

 — Wątpię, by z tego korzystał... rzekł hrabia.
 Opowiedzieliście pannie Toli to com wam mówił o jego sprawach w Algierze, w Anglji... mam to z najlepszych źródeł.
 — Mówię wam, że nie szczędziłem kolorytu... rzekł hr. Maurycy. —
 Ścisnęli się za ręce.
 — Gdybym był na waszém miejscu — dodał gość, kazałbym go pilnować tak, żeby mi każdy jego krok był wiadomy... Zorjentujesz się potém łatwiéj co począć.
 Prezes nie odpowiadając usty, dał znak tylko, że sam już o tém myślał...
 — Takiego żywiołu z naszego społeczeństwa koniecznie się pozbyć potrzeba. Mogłoby to nieznacznie na młodzież oddziałać...
 Ma być nie głupi. — Nie ma nic zaraźliwszego nad te ich nowe idee, gdy je głosi człowiek z talentem...
 Bardzom prezesowi wdzięczén, żeś mi dał znać o niebezpieczeństwie i powołał w czas... Z Tolą późniéj mogłoby być trudno... uparta i samowolna.
 — Ją by należało wydać za mąż — szepnął prezes.
 — Nadzwyczaj trudno! wątpię, by się to nawet kiedy komu udało. Jak postarzeje wyjdzie potém sama za jakiego zrujnowanego materjalnie i moralnie chłopaka... ale na to poczekamy... Nie ma ochoty do świętego stanu małżeńskiego...
 — A — do klasztoru? spytał prezes...
 — Jeszcze mniéj —
 — Mogłaby w nim być — bardzo pożyteczną...
 — Najmniéjszego usposobienia... Zresztą, ja, mój prezesie, mogę do pewnego stopnia zapobiedz, żeby się co nie stało — nigdy zmusić, aby coś zrobiła.
 — Dobrzebyś zrobił hrabio, jeśli ci to na sercu leży — dodał cicho prezes, żebyś wiadomości o awanturniku mógł jeszcze z innego źródła, przez inne osoby jéj kazać — powtórzyć. — Zrobiłoby to większe wrażenie.
 Zciemniało już gdy dokończyli rozmowy, a nad-