Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Z życia awanturnika.djvu/203

powinien pozostać. Miejsca tu dla mnie nie ma. ścigałaby mnie potwarz, niechęć, wstręty... a doprawdy nie mam już ani siły ni ochoty przebłagiwać, zasługiwać się, wpraszać.
 — Dla czego pan z hrabiego sądzisz o całéj społeczności? wtrąciła Tola.
 — Bo hrabia jest jednym z najszlachetniejszych jéj reprezentantów — mówił Teodor — może on być mi niemiły, ale mu oddaję sprawiedliwość — to kwiat i wybór, po za nim straszniejsze stają widma.
 Sama pani, czujesz iż należę do tych declassis, do ludzi bez szeregu, do maroderów wielkiéj armii, dla których miejsca tu nie ma.
 — Słyszałam niegdyś — odezwała się Tola, że ludzie je sobie zdobywali.
 — Tak geniuszem, energią, szczęściem — ja żadnego z tych narzędzi nie mam.
 — Nawet energji.
 — Tak, pani — straciłem ją.
 — Wstąp-że pan do klasztoru — dodała Tola — bo inaczéj doprawdy nie rozumiem, gdziebyć się mógł pomieścić.
 — Do klasztoru nie mam dosyć rezygnacji.
 — Bez energji, bez rezygnacji — a to już ostatnia nędza! zawołała Tola.
 — Dobrześ ją pani nazwała, potwierdził Teodor.
 — Znałam pana wcale innym.
 — A, pani, nie przeczę, lecz i świat w którym naówczas się obracałem, był wcale odmienny.
 Tola przeszła się parę razy po pokoju.
 — Świat, dodał Teodor po chwili — tak — i miałem pobudki do walki... miałem nadzieje wielkie.
 — Nadzieje co panu odebrało? zapytała.
 — Przekonanie że były ulicą prowadząca do muru, o który trzeba chyba rozbić głowę.
 Wejście pani Teresy przerwało rozmowę.
 — Idę po szkatułkę i przynoszę panu pieniądze — odezwała się Tola — musisz je pan dziś zabrać — ja jutro jadę.
 — Czyż jutro! czy koniecznie jutro!