Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Z życia awanturnika.djvu/218

nom długim Murmińskiego i nie mogła się dowiedzieć, co ich wstrzymywało od ślubów.
 — No, cóż wy myślicie? co wy robicie? czemu się już raz nie pobierzecie? mówiła Toli. — Wierz mi, moje serce, że ten wasz romans do niczego nie podobny. — Cały świat wie, że się kochacie.
 Tola ruszyła ramionami.
 — Ale, niezawodnie...
 — Zatém czegóż czekacie...
 — Jakoś się nie składa...
 — No? i kiedyż się to raz skończy?
 — A! musi się przecie skończyć, uśmiechała się Tola... bądź spokojną...
 — Jakże? czy to on się namyśla? nagliła pytaniami.
 — I ja — i on... tak... on!
 Tola śmiała się.
 — I ty to znosisz? Przyznam ci się, moja droga, że gdyby o mnie kto w ten sposób slamazarny się starał a kazał mi na siebie czekać — no! na złość mu, poszłabym za mąż za kogo innego!
 Wesołe, spokojne — wejrzenie Toli, zupełnie zmięszało doktorową.
 — Słowo ci daję, że was — obojga nie rozumiem... łaski Bożéj nadużywacie.
 Za drugim razem doktorowa napadła na Teodora...
 — Panie Teodorze! co waćpan najlepszego myślisz? co to jest? do czego to podobne?
 — Co pani? co takiego?
 — A! no — ta twoja miłość flegmatyczna dla Toli... To nie do zniesienia. Któż kiedy słyszał coś podobnego? Żenisz się czy nie?
 — A¡ pani! byłbym najszczęśliwszym?
 — Dla czegoż nie chcesz być tym najszczęśliwszym... pytała przyjaciółka.
 — Wie — pani? dla tego że ja i tak jestem już bardzo szczęśliwy...
 — A wiesz! że to oszaleć z wami można! kto to zrozumie!