Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Z życia awanturnika.djvu/42

słyszawszy dzwonienie, nie wpadł zaperzony.... Spojrzał na prałata, na którego twarz wystąpił niezwykły rumieniec i, załamując ręce, przypadł ku niemu.
 — Co takiego? co Jegomości jest?
 Ksiądz Jeremi osunął się na fotel bezsilny i zrazu odpowiedzieć nie mógł. Po chwili jakby sam do siebie począł niewyraźnie.
 — Blizko dziewięćdziesięciu! tak! nie ma co czekać. Ostatnia godzina przyjść może — jako złodziej. Grzechby był...tak....
 — Co Jegomości jest? dobijał się Paweł.
 — Ale nic, nic — oprzytomniając zawołał ks. Jeremi. Gdzieżeś ty się podział?
 Sługa zmilczał.
 — Słuchaj, idź mi... zaraz, zaraz sprowadź do mnie....
 Tu zatrzymał się długo, nie był znać pewnym, kogo żądał czy mu nazwisko wyszło z pamięci. Usta się poruszały a ręka zdawała przeczyć ruchami temu, co one miały powiedzieć.
 — Poproś do mnie... poproś.
 — Kogo? zapytał Paweł.
 — Kogo? kogo? proś... poczciwego jakiego, najpoczciwszego... zacnego... proś mi takiego kogoś, coby nie zdradził.
 Paweł popatrzył na swojego pana. Wyrazy te widocznie prałat wymówił nie już z braku pamięci lub zastanowienia, lecz chciał znać zdać się jakby na los ślepy na rozsądek Pawła, przez któryby przemówił doń głos ogółu, nie chcąc sam czynić wyboru.
 — Najpoczciwszego — powtórzył sługa — to chyba księdza Strużkę.
 Nastąpiło długie milczenie — prałat się zadumał.
 — Tak, najpoczciwszy jest, ale najsłabszy z ludzi — dodał szybko. Poproś więc księdza Strużkę.
 — Zaraz? czy zaraz?
 — Natychmiast — rzekł głosem drżącym prałat. — Któż wie, ja dziś jeszcze po tém wzruszeniu umrzeć mogę....Idź...proś go.
 Paweł zawinął się i wybiegł z pokoju.