Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Z życia awanturnika.djvu/98

salonu prezesostwa... i nie bardzo zabawić cię potrafię — odezwała się doktorowa... aż mi wstyd jaka dziś byłam nielitościwa i zła...
 — Wy? a! cóż to było!
 — Tego ci powiedzieć nie mogę — ale — aż rozgniewałam prezesa...
 — Czém?
 — Mogę śmiało mówić?
 Tola się zarumieniła, obejrzała na towarzyszkę, drgnęła. —
 Cóż to tak strasznego?
 — Coś nad co w świecie straszniéjszego nie ma — widmo wspomnień...
 Gosposia udawała, że prawie nie słucha...
 — Mogłabym prawie przysiądz, że prezes, szczęśliwy mąż Żuljety, kocha się jakoś do dziś dnia w pewnéj — pewnéj pannie! nie powiem w kim! Takby przynajmniéj wnosić należało z tego, że dotąd przebaczyć nie może, rywalowi, choć i tamten szczęśliwszym od niego nie był.
 — Zagadkami dziś mówisz — mruknęła Tola.
 — Ty ją łatwo odgadniesz...
 — Zkadże o tym rywalu mogła być mowa...
 Tola zwróciła oczy przymglone ku doktorowéj, która zawahała się z odpowiedzią, spuściła głowę i zamyśliła się — potém jakby ją coś natchnęło odwagą — odezwała się.
 — On tu jest!
 Trzy te słowna, proste, wymienione chłodno — bez wzruszenia, zrazu zdawało się na Toli nie czynić żadnego wrażenia... nie ruszyła się, nie drgnęła... skamieniała... Z bukietu, który leżał na stoliku wyrwała kwiatek i nie mówiąc nic wzięła kończyk jego w usta. Doktorowa śledziła wyraz jéj twarzy... czekała odpowiedzi... lecz w téjże chwili Tola zapytała...
 — Proszę cię nie wiesz téż na pewno, o któréj odchodzi pociąg do Kolonji?
 — Chciałabyś jechać...
 — A! bo tak nudzę z tym wyjazdem, że moja dobra Teressa już się ze mnie śmieje. Stałam się leni-