Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Za Sasów 01.djvu/122

 — Na tym świecie — odezwała się wzdychając — nic darmo... My tego nic przerobimy...
 — Król też August zaopatrzył się w zasób znaczny jadąc na koronację — rzekł z uśmiechem. — Radby pozyskać sobie przyjaciół i wojnie domowej zapobiedz. Nie będzie ofiar żałował na to...
 Po chwili milczenia Towiańska, która już wytrzymać dłużej nie mogła, zawołała.
 — Przyznaj się waszmość, czy masz jakie polecenia??
 — Nie — ani rozkazów ni zleceń niemam — rzekł Witke spokojny. — Jestem mały człeczek, ale ze znaczącymi ludźmi stosunki mnie wiążą. Wiele bym uczynić mógł, choć do niczego nie jestem obowiązany... a milczeć umiem...
 Kasztelanowa wstała z krzesła, obejrzała się dokoła i skinęła na Witkiego, odprowadzając go ku przyległemu gabinetowi.
 — Przyznaj że mi się waszmość — powtórzyła — masz co do powiedzenia. Ja ceregielów nie lubię, u mnie co w myśli to na języku... Przecież nie zdradzę...
 — Powtarzam pani kasztelanowej — odezwał się Witke — zlecenia niemam, ale królowi dobrze życzę, radbym mu pozyskać tych, od których pokój i uśmierzenie rokoszu zależy. Gotówem podjąć się zanieść, gdyby mi co zwierzono...
 Towiańska skinęła głową... Niewiedzieć jaką drogą wpadła na myśl poczęstowania gościa.
 — Możebyś waćpan napił się czego? — wtrąciła.
 — Nie, dziękuję — rzekł Witke.
 Kasztelanowa zakręciła się po pokoju.
 — Ale któż waćpan jesteś?
 — Ja? kupiec z Drezna...
 — A zkądże ta polszczyzna?
 Witke się zarumienił.
 — Dawnośmy w Niemczech osiedli...
 — Jak się waćpan nazywasz?