Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Za Sasów 01.djvu/55

do rozmowy tem chętniej, że Witke po włosku się był nauczył i wcale nieźle z jego signorją mógł się rozmówić.
 — No, kochany Zacharia — rzekł kamerdyner, żywo się poruszając — cóż tam słychać? co robisz?
 — Ja? — rzekł szybko Witke — jak zwykle w sklepie siedzę i niewiele mam do czynienia, ale gotów bym czynnym być, gdyby się tylko znalazło zajęcie.
 Constantini pomyślał trochę.
 — Jakie? — zapytał.
 — A! mam wielką ochotę służenia i przydania się na coś, teraz gdy najjaśniejszy pan tyle i tak rozmaitych usług potrzebuje — odezwał się Witke — że gotów bym był na wszystkiezlecenie, gdyby mi je tylko powierzono.
 — O! o! — przerwał Mazotin, przystępując do niego. — Serjo to mówisz? W istocie nam zaufanych ludzi, szczególniej do Polski potrzeba.
 Witke podniósł głowę.
 — A jak się to składa dobrze — odpowiedział z uśmiechem — bo nawet przypadkiem po polsku nieźlem się nauczył.
 — Jakim sposobem — zawołał zaciekawiony widocznie Mazotin.
 — A! a! nie miało się co robić — rzekł kupiec — zdarzył się człowiek, a ja jestem każdego języka ciekawy.
 Constantini się zamyślił. Położył rękę na ramieniu kupca.
 — Hm! — rzekł — w istocie się wmości przydać i nam też może. Nam pewnych ludzi potrzeba, którymby czasem i pieniądze i klejnoty powierzyć można. Jesteś człowiekiem majętnym i uczciwym, na rozumie i zręczności ci nie zbywa.
 Witke się skłonił, dziękując.
 — Proszę mną rozporządzać — odezwał się prędko — do Krakowa, a choćby i do Warszawy pojadę