Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Za Sasów 02.djvu/146

gdy nie o niego samego chodziło, wahał się z wyznaczeniem tych ofiar na stracenie.
 W tem królowi wyrwało się z ust imię, Imhofa, prezesa izb (Kammerpiäsidenten), spojrzał na Fleminga, który się nie sprzeciwiał.
 — Imhof — powtórzył August i zadumał się patrząc w podłogę. — No i Pfingsten.
 Fleming nie stanął w obronie... nie miał przeciwko nim nic.
 — Ani chwili czasu nie tracąc — rzekł August — natychmiast kurjera wypraw do nich, carte blanche! niech nie powracają nie podpisawszy przymierza... Gdzie jest ten Szwed przeklęty?
 — Sądzę, że musi być w okolicach Lipska — odparł Fleming.
 Królowi twarz pobladła usłyszawszy.... — A Schulenburg?
 — Uchodzi — rzekł spokojnie Fleming — zresztą rossjan do Turyngji, sadzę...
 August już pytać nie śmiał więcej.
 — Ślij im natychmiast pełnomocnictwo.
 Wtem jakby coś sobie przypomniał, zapytał:
 — A królowa?
 — Królowa być musi w Bayreuth — mruknął przybyły.
 — Z matką?
 — Nie... Anna Zofja z Kurfirstem aż do Danji odjechała.
 Zmarszczyt się August i westchnął.
 — A Cosel? — rzekł ciszej.
 — Pozostała dotąd w Dreźnie.
 Rozjaśniło się lice królowi nieco.
 Na tych zadawanych pytaniach i urywanych odpowiedziach, które długie przystanki dzieliły od siebie, upłynęło dużo czasu... król nagle się opamiętał i ochłonął; krzyknął na Mazotina, że się chce ubierać, zamknięto jako tako połamane drzwi. Fleming otrzymał rozkaz bez zwłoki umocowania dla zawarcia