Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Za Sasów 02.djvu/179

się litowali wszyscy, utrzymując, że mu się po śmi ci matki w głowie pomięszało.
 — A ty biedaku co tu robisz? — spytał go von Planitz.
 — Ja? — odparł Witke — spełniam obowiązek chrześcijański, chcę więźnia nawiedzić choć nie wart jest może litości.
 — Więźnia? — zawołał zdumiony pułkownik — kogo?
 — Wszak Mazotin tu siedzi?
 Planitz się rozśmiał.
 — Dobrze mu tak — nadto już pozwalał sobie. Chcesz go pocieszać?
 — Chcę go nakłonić, aby pokutował za grzechy — rzekł surowo Witke.
 — Każę cię zaprowadzić — odparł pułkownik — znajdziesz go pewnie z którym z moich gości grającego w karty...
 To mówiąc, skinął Planitz i inwalidowi kazał przeprowadzić Witkego.
 Przez ciemne, sklepione korytarze po wschodach ciasnych, wdrapał się na drugie pięterko bastjonu narożnego...
 Klucznik otworzył drzwi i wpuścił do niewielkiej izby Witkego.
 Constantini nad stołem drzemał, przed nim próżne flaszki i kubki stały, a karty porozrucane walały się na podłodze i między naczyniem...
 Przebudzony, zobaczywszy nagle przed sobą Witkego, krzyknął zdumiony i uradowany... Chciał go ściskać, ale niemiec się cofnął aż do drzwi:
 — A co? — zawołał — a co? jam ci tylko przyszedł przypomnieć i powiedzieć, że kara boża nie mija złoczyńców...