Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zadora.djvu/114

 Wrócił stary do Podsędka.
 — Widzisz! panna miała racyę gdy ci czekać i nie spieszyć kazała. Coś zaszło, ale to tajemnica, rozeszli się.
 — Rozeszli — krzyknął bijąc w dłonie Pokrzywnicki. Wielki Boże! rozeszli się!
 Do obiadu panna Barbara nie wyszła wcale. Badana, matka odpowiedziała, iż nie wie nic, tylko jedno słyszała, gdy Basieczka krzyczała ciągle powtarzając. A tego to już nadto!
 — Coś jegomość przeskrobał — rzekł Łowczy — czekajmy, wyjaśni się.
 Grali potem w warcaby czyniąc najdziksze przypuszczenia, Łowczy kończył za każdą razą.
 — Kto te baby zrozumie!
 Podsędek już ani myślał odjeżdżać.
 Panna Barbara pod wieczór się znacznie uspokoiła. Zdaje się, że miała jakąś nadzieję, iż kawaler rozmyśli się i albo przyjedzie lub przyśle z desprekacyą.
 Upłynął i ten dzień i drugi, nie przyszło nic, ani list. Ile razy na grobli zahuczało Łowczanka biegła do okna; a wróciwszy do niego zalewała się łzami.
 Matce jednak nie powiedziała o co poszło i co ich poróżniło. Upłynęło tak dni pięć. Gdy ją zobaczył wychodzącą do sali Podsędek nastraszył się tak była zmienioną i prawie nagle zestarzałą. Słowa z niej dobyć było trudno, nie słyszała co do niej mówiono.
 Gdy od stołu wstali, chociaż z nieśmiałością wielką, Pokrzywnicki ku pannie kołując zbliżać się zaczął. Nie unikała go.
 — Dziś pannie Łowczance lepiej?
 — Zupełnie mi dobrze — odparła głosem zmienionym.
 — Ból głowy?
 — Ustał...