Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zadora.djvu/117

 Wielkie było zdumienie starego Koniuszego, gdy dnia jednego w białym kitlu powracając ze stajni, ujrzał przed sobą stojącego Jacka...
 — Ty! tu? — zawołał rzucając mu się na szyję. A niech-że cię przywitam! Jawnie i oczywiście, tandem do portu dobiłeś? Masz swe szlachectwo.
 — Mam — rzekł Jacek smutnie.
 — Zatem nie pozostaje nic, tylko konie zaprządz, do panny jechać i wesele sprawić.
 — Właśnie ztamtąd powracam.
 — Wszystko skończone! — zawołał Koniuszy.
 — A! wszystko skończone! — odparł Jacek.
 — Ba! i cóż tak smutnie?
 — Z pannąśmy się rozeszli — rzekł Zadorski.
 Nie zrozumiał Drobisz.
 — Coś ty? zwarjował? po ośmiu latach próby i służby, jak za Rachelę? Co bo pleciesz?
 — Nie plotę, panna mi kazała iść precz...
 Z twarzy Zadorskiego zmiarkował Koniuszy, że to nie były żarty.
 — Na rany Chrystusowe! mów jasno? Cóżeś zawinił?
 Zadorski chwilę stał bezmownym.
 — Sądź mnie, mój ojcze — rzekł poważnie. Mam rodziców, są ludzie ubodzy i prości, lecz są rodzicami memi, którym ja winienem wszystko, którzy cierpieli dla mnie. Prosiłem jak o łaskę aby ono biedactwo choć na ślubie się znajdować mogło, choć pobłogosławić.
 — Miałeś racyą! co u kata! zawołał oburzony Koniuszy.
 — Panna mi odpowiedziała na to, a tego to już nadto! i —
 — I porzuciłeś ją?
 — Kazała mi iść zkąd przyszedłem — dokończył Jacek.
 — Niech że ją! — zamachnął ręką, stary Koniuszy...
 Poszli zwolna do izby.