Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zadora.djvu/29

 Uwaga ta miała znaczenie, które baczności Stefana nie uszło.
 — E! ten Jacek, to oryginał, odezwał się — on tu rzadko kiedy się zjawia, a mało go i gdzieindziej widać. W kancelaryi siedzi, pisze za dwu albo za trzech, — gdy ma chwilę spoczynku, to książkę gdzie jaką wykradnie i w kącie się z nią zabawia! Z niego pociechy nikomu!
 Na tę naganę nie odpowiedziała panna Klaryssa.
 — Osobliwszy młody człek, na księdza czy co! — szepnęła.
 — No — a ja go lubię — dołożył Koniuszy — stateczny, uczciwy, tylko ma wadę — nieśmiały jest. Młodemu z tem na świecie ciężko... Ludzie zadepczą.
 Klaryssa słuchała.
 — Niechaj by pan Koniuszy go zaanimował — rzekła — a to tak zgnije w kącie. Żeby też nie przyjść ot i tu z innymi się pośmiać... Myślałam zawsze, że to z dumy robi.
 — Gdzie zaś! — rozśmiał się Drobisz — tchórz jest. Ja to najlepiej wiem.
 — A zkąd? — zapytała ciekawie Klaryssa.
 P. Stefan wąsa pogładził.
 — Trafia mu się partya co się zowie, gdzie go panna ciągnie sama, ledwie że nie mówi — weź mnie asindziej — a ten niuńka, ani kroku.
 — Gdzie? kto? jaka panna! — bardzo żywo podnosząc się z poręczy, na której była sparta — odezwała się p. Klaryssa.
 — Łowczanka z Wólki! — szepnął Drobisz.
 — Ma dobry nos! — rozśmiała się, uspokojona siadając znowu wygodniej starsza panna — tam go Wysocki nie dopuści.
 — Jaki? który? — zapytał z kolei Koniuszy, mocno zdziwiony.
 — Żebyś też asan nie wiedział! — odparła panna. — Jakem poczciwa! chyba zapomniałeś. Kocha się w niej, pewno od lat sześciu Ksawery Wysocki, zaklął