Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zadora.djvu/53

 Co tam myślał jadąc, jednemu Bogu wiadomo, bo i szczęście wiózł i biedę z sobą.
 We dworze już cicho było, gdy do Kodnia przyjechał, ale na górce u Koniuszego świeciło się. Konia oddawszy, wprost poszedł do niego.
 Stary miał taki zwyczaj, bo mu uklęczeć było trudno, iż pacierze chodzący odmawiał, a tylko w partykularnych miejscach przyklękał trochę, właśnie koronkę odmawiał, gdy Jacek nadszedł, a czekać musiał aż ją skończy i w piersi się bić zacznie.
 — Jak się masz? — zapytał stary — a co! w Wólce zdrowi?
 — Zdrowi, chwała Bogu.
 — Masz ty co do mnie?
 Jacek go w ramię pocałował.
 — Na rękę mnie wyzwał ten Haraburda Ksawery, bo mu się zda, że ja mu do panny przeszkadzam. Jutro rano na Borsuczych jamach.
 Koniuszy pomyślał.
 — Chcesz bym był z tobą? — spytał.
 — Proszę jak o łaskę.
 — Ja nie wiem jak ty się bijesz? hę?
 — Niezgorzej, wola Boża — rzekł Jacek — pokresuje mnie, aby nie po twarzy, bo ja do mężatek się nie umizgam, a takich tylko na licu znaczą.
 Koniuszy ramionami ruszył.
 — Pokaż szablę — rzekł.
 Poszli do świecy; przygiął ją o podłogę raz, drugi stary, machnął i skrzywił się.
 — To rzezak, a nie szabla... chyba ci inną dam.
 — Do tamtej ręka niezwykła — odezwał się Jacek. — Szabla choćby najlepsza, jak koń trzeba się z nią znać.
 — I to racya! Jak ci ona do garści, wola twa. Nie ma tu co długo gadać; jutro razem wyjedziemy rano, a co Pan Bóg zgotował, niech się dzieje wola Jego. Tylko, ja ci powiadam, z takim rzezakiem jabym się nie ważył.
 Zadorski ręką machnął.