Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/112

 Nie wierzyłem oczom, acz je mam bystre... nie przypuszczałem takiej niewdzięczności.
 — Ale któż? co? jak? zawołała sama pani. Pleciesz...
 — Nie plotę... nie! jam winien... widziałem wejrzenia — spotykania, konszachty, posądzałem tę pomywaczkę, którąśmy z miłosierdzia przyjęli o pośrednictwo. Bystre miałem oko. Tak jest. Romans formalny egzystuje między panną Teklą, a Emilem Drażakiem.
 Stał się rumot w salonie, jak gdy naprzykład żyrandol ze świecami spadnie z sufitu na ziemię. Pani z Villamarinich rzuciła się na kanapę, Baronowa na fotel, Maks zapłonął gniewem.
 — To ja sam winienem! przerwał — ja, bom był tak głupi żem panu tego złoczyńcę, tego zdrajcę zaprezentował.
 Filipowicz przyjął to wyznanie mimiką godną pierwszego artysty Burgu — głowę pochylił, ręce pochylił, oczy spuścił w ziemię, zdawał się mówić.
 — Któż ci winien, żeś...
 — Ale to się tak nie skończy — wyzwę i zabiję...
 — Zlituj się... życie narażać! krzyknęła Boronowa... Maksiu! błagam cię...
 Pani domu mdlała prawie.
 — Panu Emilowi, dziś, natychmiast dam odprawę — dodał Filipowicz.
 Zamilkli wszyscy pod tym ciosem, jedna gospodyni miała przytomności dosyć, by zapytać męża.
 — Ale zkądże! jakże ty o tem wiesz, a jeśli wiedziałeś, dla czego nie mówiłeś wcześniej?
 — Obser-wo-wa-łem! rzekł Filipowicz.