Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/116

że z ironią gorzką wyrażał się o życiu, świecie, interesach i przyjaźni ludzkiej. Zapito usposobienie to szampanem i nazajutrz, skutkiem tej rozumowanej kuracyi uczuł się Maks znacznie swobodniejszym na umyśle.
 Jednakże powtarzał ciągle:
 — Niechże mi się na oczy nie nawija.
 Z tą zwrotką przechodził ulicę Wierzbową, około południa, gdy na trotuarze oko w oko ujrzał naprzeciw sobie zmierzającego Emila Drażaka.
 Pobladł, wstrząsł się cały — ale — niepodobna go było uniknąć. Stał.
 — Jak się masz? odezwał się Emil zbliżając.
 — Pan śmiesz się jeszcze witać ze mną? gorzko odparł Maks — pan?
 — Coż to się stało?
 Ze wzgardą ominąć go chciał Rabsztyński, gdy Drażak mu zaparł drogę.
 — Za pozwoleniem, odezwał się — to wymaga tłomaczenia — proszę o nie — bardzo proszę.
 — To ja się mam przed nim tłómaczyć? ja? zawołał Maks — pan mnie podszedłeś zdradą.
 — W jaki sposób?
 — Kazałeś mi się zapoznać z Filipowiczem.
 — Nie przeczę.
 — Użyłeś tego środka, aby zawiązać intrygę z panną z którą ja miałem się żenić...
 — Ażebyś pan się z kim miał żenić, daję słowo honoru że nie wiedziałem.
 — Cała Warszawa wie o tem.
 — Tylko nie ja...
 Rabsztyński znowu chciał odejść.