Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/117

 — Panie Maksymilianie — odezwał się Emil — jeśli sią czujesz obrażonym — nie odmawiam satysfakcyi. Owszem, proszę o nią sam — jestem obwiniony o podejście. Weź pan świadków... naznacz czas... Ja mu służę.
 Rabsztyński podniósł oczy... był widocznie przejęty... Zawahał się chwilę. Dał cioci słowo że drogiego życia narażać nie będzie.
 — Pan nie wiedziałeś? powtórzył zniżając głos, zatem nie mamy nic do siebie.
 I tak z wielkiej burzy skończyło się na ukłonach i rozstaniu.
 Emil stał patrząc za nim i uśmiechał się.
 Powracał właśnie od Mecenasa.
 Dnia poprzedzającego odniósł mu list panny Tekli, ale widzieć się z nim nie mógł. Poszedł więc rano powtórnie.
 Borusławski siedział w pokoju audyencyonalnym. Nie znając go, nie wiedząc po co przychodził, przywitał go w progu.
 — Jestem Emil Drażak, rzekł prezentując się młody urzędnik — odniosłem tu wczoraj list panny Tekli Sierocińskiej i — chciałbym z panem pomówić.
 Mecenas wskazał krzesło, wpatrując się bystro i z uwagą w siedzącego przed sobą.
 — Co pan mi masz do powiedzenia?
 — Jestem upoważniony przez pannę Teklę, do przedstawienia się panu, jako jej opiekunowi.
 — Zkąd pan znajomość zabrałeś z moją pupilą?
 — Pozwól mi pan o tem zamilczeć, rzekł Drażak, kocham szczerze pannę Teklę, mam nadzieję