Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/17

namysłu i powziąwszy stałą determinacyą puścił się ku cukierni.
 Zdala już dojrzał go stojący jakby na czatach młodzieniec, strojny, ładny, zręczny i paniczykowaty... i począł iść na spotkanie. Mógł mieć lat dwadzieścia i kilka. Strój dowodził zamożności, był bowiem aż do zbytku wykwintny i przesadnie bijący w oczy. Jaskrawa krawatka, wspaniała laska, breloki, fryzura... podwójna kamizelka i wyszywane buciki, oznaczać się zdawały zakochanie w sobie i zbytnią cześć dla własnych powabów.
 Twarzyczkę miał wcale ładną ale nie męzką, pieszczoną, zbyt różową i delikatną... W czarnych oczach więcej było ognia, namiętności niż inteligencyi. Wargi też jakby niewieście, uśmiechnięte, wydatne, zmysłowe usposobienie i temperament zdradzały.
 Gdy profesor go ujrzał, zaczął niemal biedz, a dopadłszy pochwycił za rękę i pociągnął z sobą na ławkę...
 — No cóż! co? pytał młodzieniec.
 — Ale czekajże pan, kochany Prezesowiczu — jak się zowie — odetchnę, zaraz.
 Zdjął kapelusz i wachlować się nim zaczął.
 Młodzieniec oka z niego nie spuszczał.
 — O jedno, jak się zowie, proszę, błagam, zaklinam — odezwał się Filipowicz — o jedno. Proszę być spokojnym, bo kiedy my, moja żona, największa dyplomatka pod słońcem i ja — ja też — coś umiem, bierzemy interes w ręce nasze to dosyć...
 — Ja nie wątpię, rzekł młodzieniec — ale...
 — Żadnego, ale — jak się zowie — żadnego ale — przerwał profesor.