Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/181

 — Chcę mówić w aptece — gdzież w cukierni! nie bywam nigdy po cukierniach, chodziłem z receptą Malcza do apteki po lekarstwo dla panny Gertrudy. Słowo daję, jak się zowie.
 Powiedzieli mi w aptece — nie uwierzyłem. Myślę sobie, toć nas przecie obchodzi, tyle lat u nas była... lecę do Borusławskiego, dobijam się... gwałtem... Nie puszczają... biegnę do samej. Prawda to? córka żebraka? A ta, bez ogródki powiada — A prawda! żebrak ten wart był książęcej mitry.
 Et, zwyczajnie córka szynkarza! dodał Filipowicz.
 Pani z Villamarinich stała zadumana.
 — O to Rabsztyński miał nos! o to miał nos... odezwała się — a nużby się z nią był ożenił...
 W tem zadzwoniono — wpadła jak kamień z procy ciśnięty Ciocia Baronowa zdyszana, spocona, osłabła, a mimo to z nieodstępną czkawką.
 — Droga moja! krzyczała od progu — droga moja — słyszałaś... ty o tej Tekli...
 — Właśnie Filipowicz mi to przynosi, ale on...
 — Ale tak jest! tak jest! Wystaw sobie... szlachcic był autentyczny... i przeszło dwakroć sto tysięcy gotówką w listach jej zostawił... Przeszło dwakroć.
 — A! tego to ja nie słyszałem — jak się zowie — odezwał się Filipowicz — jakimże sposobem? E!
 — Autentyczna rzecz... Drażak dobra kupuje... targuje wieś... Słowo daję...
 Wszyscy stali w niemem osłupieniu... pani z Villamarinich ozwała się z westchnieniem.
 — O gdyby się pan Maks ożenił z nią... proszę pani, drżę na samą myśl...