Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/24

 Z całego jego znalezienia się, to tylko mogłem widzieć jasno, że nie myliła się moja królowa i pani — że to istotnie... książęce dziecko... familji wielkiej... do czasu się ukrywające...
 — Ja się nigdy nie mylę — zimno odezwała się pani z Villamarinich.
 — Na tem się tedy skończyło, iż wszystko w zawieszeniu... ale mu dałem słowo, iż kawalera dopuszczać nie będziemy i że panna jest konsygnowana...
 W milczeniu głowę spuściła pani.
 — Cóż ten biedny Rabsztyński... spytała po chwili.
 — A cóż! prosiłem go o rezygnacyą... o cierpliwość...
 Chwilkę milczenia zajęły śmiechy panienek wybuchające w sąsiedniej sali, pani z Villamarinich wstała, otworzyła drzwi tylko, i nic nie mówiąc — popatrzała — wszystko ucichło.
 Wprawdzie natychmiast po drzwi zamknięciu śmiano się znowu, ale troszeczkę ciszej.
 Filipowicz tymczasem wody się napił dla zneutralizowania w sobie spirytusu, który zaczynał mu się dawać czuć nieco.
 — Czy nie obiecał tu być Borusławski? spytała żona.
 — Ale ty go, moja królowo, słusznie Sfinksem nazywasz, z właściwą sobie genijalnością, bo ty jesteś genijalna — co z niego dobyć?
 — Sfinks! powtórzyła pani... Cóż przecie mówił.
 — Nie chce o niczem wiedzieć — ignoruje... Niezrozumiał mnie z początku i wziął to z tej strony jak gdybyśmy chcieli z tego powodu pozbyć się panny Tekli, i oświadczył że może ją odebrać.