Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/71

 Żona powtórzyła ramionami zaprzeczenie.
 — Na uboczu — jak się zowie — mówił, niezważając na to Filipowicz, osłoniony cieniem, za filarem, stał — jak się zowie, średnich lat mężczyzna... Postać uderzająca, znakomita, dystyngowana... pyszna!
 — Gdzie? gdzie? — posypały się głosy... — z której strony?
 — Z lewej! za filarem! tak jest — z wzrastającem przejęciem mówił profesor. Widziałem jak oczyma kogoś szukał i jak je potem wlepił z attencyą w pana Maksa... Wystrzegał się — jak się zowie — aby go nie odkryto — oglądał udawał że nie patrzy — ale ja mam oko!
 Profesor głośno się rozśmiał, pani z Villarimanichj syknęła...
 — Ale proszęż cię!...
 — Ja go nie widziałam! — zawołała Baronowa.
 — Ani ja — wtórował Maks.
 — A ja — ja rękę daję — gotówym... no — gotówym zakład trzymać — rzekł Filipowicz, że to był... tak — to był... ten ktoś.
 — Jakże wyglądał? — pytała Baronowa.
 — Mój Boże! to trudno, jak się zowie, określić słowy. Miał w sobie coś, coś — co zdradzało wielką rasę... ród...
 W tej chwili mężczyzna przystojny, lat średnich, ubrany skromnie, zbliżył się, a Filipowicz żonę tak za rękę uszczypnął wskazując go, że krzyknęła. Odskoczył profesor... Nieznajomy szedł zwolna, oczy wszystkich były w niego wlepione — gdy wśród tego uroczystego milczenia z tyłu ozwało się nawoływanie: