Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/89

 Profesor westchnął tym despotyzmem przygnębiony.
 — Jak można tyle czasu strawić u rzeźnika?
 Filipowicza twarz przybrała wyraz dyplomatyczny.
 — Byłem u Mecenasa! rzekł śmiało zatarłszy włosy.
 I stanął wyzywająco, ręce włożywszy pod poły.
 Pani z Villamarinich stała chwilę niema. Cóż on mówi? co mówi?
 — Hm! ba! żeby on gadał — odezwał się Filipowicz. To Metternich! to Macchiavel! Nie mówi nic — a ostatecznie, wiesz duszko, co mi powiedział? Ipsima verba.
 — Co co? cóż to znaczy! przerwała pani brwi ściągając.
 — Po łacinie — jego właściuteńkie słowa. Czy państwu pilno pozbyć się panny Tekli?
 Pani zmilczała długo.
 — A no, tak! ma słuszność — między nami mówiąc — dodał profesor cicho. Bierze się jakie tysiąc złotych więcej od niej niż od innych... a prezenta... Maks wielkiej rzeczy nie da, a Baronowa też.. więc po cóż się dla nich sakryfikować?
 Gospodyni milczała długo... nie raczyła odpowiadać.
 — A zdaje się — dokończył profesor, że oni przeciągają odpowiedź, chcąc stan majątku pana Rabsztyńskiego na czysto mieć... Ma długi... e! ma długi! dodał zbliżając się do żony — ale tłómaczył mi bardzo jasno, że nie może być nic szczęśliwszego nad to...