Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zaklęta księżniczka.djvu/92

 — Kochasz innego? szepnęła jej na ucho.
 — Ja? zmiłuj się! poczęła czerwieniąc się sierota — ja...
 — Ale przedemną, przed całym światem, tajemnica — nieprawdaż?...
 Przed światem, to dobrze — a przedemną, nie, bo ja cię kocham — no — i jabym się może na co przydała.
 Niezmiernie poruszona Tekla zerwała się z siedzenia.
 — Zkądże to wszystko? zaczęła niespokojna... proszęż cię...
 — Mój palec... choć go małym paluszkiem nazwać nie mogę, śmiejąc się i pokazując duże ręce swoje — rzekła Marysia — mój palec mi to powiedział.
 Tekla stała jeszcze zmieszana i milcząca gdy z nowym uściskiem przypadła do niej Marysia — miała w oczach łzy.
 — A! tak! ja wiem... wy się z Emilem kochacie... ja wiem, nie zapieraj się to byłoby napróżno! Tak powinno było być — musiało. Dwie takie śliczne dusze przeczuć się i pokochać musiały.
 Tekla zakryła sobie oczy i jak złamana rzuciła się na krzesło... nie mówiąc nic, serce jej biło mocno, tchu brakło...
 — Zkądże moja Marysiu... niech Bóg uchowa — ja nic nie wiem... Ja go nie znam — tylko przez ciebie.
 — I przez okienko... szepnęła Rzepczakówna.
 Na to, oprócz rumieńca nie było odpowiedzi a Marysia jak w gorączce, mówiła żywiej coraz...
 — Emil, ty wiesz, codzień do mojego ojca przycho-