Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/109

mi rany, com je sobie na nogach jaskrem porobił i wilczem łykiem, to dopiero sypią się jałmużny i bez Węgier. Jakież to dziecko, panie Rebe?
 — Co wam o tem wiedzieć? Ja tobie na ręce oddam, a ty jak bywało konia poprowadzisz.
 — Wiele jemu lat? — spytał Lagus patrząc w oczy żydowi.
 — Nu dziecko... czternaście, piętnaście lat.
 — I gada mi o dziecku! toć chłopiec?
 — Chłopiec i dziecko, wszystko jedno.
 — Dziecko na ręku poniesiesz, a takiego chłopca jak prowadzić?
 — O! wa! za rękę, a choćby związawszy.
 — Toć ludzie zobaczą.
 — Jaki ty głupi Lagus — rzekł żyd odwracając się — on musi pójść z tobą po dobrej woli.
 — No, to na cóż go prowadzić?
 — On sam nie trafi — rzekł Hahngold śmiejąc się szydersko.
 — A zechceż on pójść dobrowolnie?
 — W tem ja... nauczę cię, co masz gadać.
 — I jakaż za to zapłata?
 — Zapłata? No, no... jak odprowadzisz, to się potargujemy.
 Lagus głową pokiwał.
 — Zapewne! Ty to taki mądry ze wszystkiem, ale ja nie ze wszystkiem głupi.
 — Naprzód, czy ty się tego podejmiesz?
 — Czemu nie, ale to jak dla jakiej zapłaty. Bo widzicie ja taki coś i siedząc na miejscu użebrzę, powtóre, com sobie nogi teraz pokaleczył, to trzeba do drogi pogoić, a potem powróciwszy kaleczyć znowu,