Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/115

 — Gdybym mógł dostać skrzydeł u Skały! A! dałbym połowę życia... Budowa ich objaśniła by mnie najlepiej o skrzydłach dla człowieka.
 — Czemu nie wybierzecie się w drogę po nie? spytał Hahngold.
 — Żartujesz Rabbi! ja żartów nie lubię, chodźmy ztąd, wy mnie nie pojmujecie.
 I chciał drzwi odemknąć, gdy go żyd wziął za rękę.
 — Posłuchaj mnie mistrzu — ja cię o coś chciałem pytać.
 — No, o co?
 — O jednego z twoich żaków.
 Pudłowski splunął pogardliwie...
 — O którego z tych błaznów?
 — Kto się ostatni wpisał.
 — Chodźmy do pierwszej izby, tam są matrykuły.
 Weszli i mistrz zaryglowawszy drzwi, wyciągnął książkę, w której wyczytał imie Maćka Skowronka.
 — Maciek Skowronek! Blady, blondyn, młody.
 — Łacinnik dobry... uczy się wybornie.
 — Nie wiecie co o jego rodzie i rodzicach?
 — Sierota.
 — Nie mówił co o sobie...
 — Alboż bym go pytał?
 — Zawołajcie go i popytajcie — ja będę w drugiej izbie.
 — Tobie to do czego Hahngold?
 — Co wam z tego, mnie to potrzebne... Ja wam dostanę skrzydeł strusich.
 — Pewnie?
 — Dostanę niezawodnie.