Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/123

 — Mówcie — mówcie, co tam chcecie, ja czasu nie mam.
 — Słyszałam waszą wczorajszą rozmowę z Lagusem...
 — I cóż? — spytał żyd obojętnie, wykrzywiając gębę wzgardliwie.
 — Wiem o kogo wam idzie, i kto was namówił na to.
 — I cóż? — tak samo powtórzył żyd.
 — Mogła bym was wydać i oskarżyć...
 Hahngold zaśmiał się na głos, plunął kilka razy i zawołał na służącą.
 — Czekajcie, czekajcie, to nie koniec — dodała Agata.
 — I cóż? — znowu po swojemu dodał żyd.
 — Wiele wam za stracenie dziecka obiecano?
 — Co wam do tego?
 — I bardzo! ja wam w dwójnasób obiecuję jeśli tego nie uczynicie, a pomożecie nam.
 — Komu?
 — Temu dziecięciu.
 Hahngold ramionami ruszył.
 — Żebraczka, baba z pod kościoła! — dodał.
 — Tak, tak! ale nie ja wam obiecuję, a matka. Ty wiesz, on ma matkę.
 — Ona zginęła.
 — Ona nie zginęła, żyje... jest tu i wkrótce...
 Żyd pilniej począł się przysłuchiwać, sam nie wiedział, wierzyć czy nie wierzyć, śmiać się, czy umawiać. Z jednej strony pędziła go chęć zysku, z drugiej lękał się oszukaństwa, osoba wybrana do poselstwa go dziwiła. Ale wkrótce począł rozumować, że