Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/125

chając się, poprawił włosy i siadając na ławce, spytał:
 — A cóż?
 — Jeszcze nic — rzekł żyd obojętnie — i zdaje się że na niczem nawet skończy.
 — Jakto?
 — Trudniej to niż się wam zdaje.
 — Trudno! trudno! Chcesz chyba co utargować więcej Rebe. — Ale to trzeba mówić od razu, a nie szukać trudności, których nie ma.
 Żyd po swojemu wzgardliwie ruszył ramionami i wskazał na wychodzącą z podwórza żebraczkę.
 — Cóż to ma za związek?
 — Ona także w tym interesie przychodziła...
 — Kto?
 — Ta kobieta.
 — Ta kobieta! — I nieznajomy powstał z ławki żywo. — Od kogo?
 — Od matki.
 — Matka nie żyje.
 — Żyje — odpowiedział żyd zimno.
 Niespokojność zielono ubranego jegomości wzrastała, chociaż ją pokryć usiłował i przybierając postawę żartobliwą, dodał:
 — Żartujecie sobie ze mnie... Gdzież ona jest?
 — Udała się do króla.
 Nieznajomy pobladł.
 — Kto wam to mówił?
 — Kto? co nam do tego, kiedy nie wierzycie.
 — Ale to być nie może.
 — Nu... to i dobrze.
 — A nasza umowa?
 — Co to za umowa?