Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/126

 — Myślicie ją zrywać, żywo spytał zielono ubrany.
 — Ona się sama zerwała — odpowiedział żyd.
 — Więc dobrze. — I powstał z ławki, a twarz mu się zarumieniła. — Znajdziem kogo innego na wasze miejsce.
 — I owszem.
 Nieznajomy straszył odejściem swojem żyda, ale widać było, że i sam nie rad odchodził. Żyd stał zimny i nieporuszony.
 — Cóż będzie?
 — Cóż chcecie żeby było?
 — Stoi umowa, czy nie? Słowo i koniec.
 — Ja nie chcę się w to mieszać. Sprawa już u króla.
 — Kto wam nabił głowę temi baśniami... Wy chcecie więcej pieniędzy?... Dodam więc.
 — Dodajcie w dwójnasób a będzie jeszcze za mało, rzekł żyd.
 — W dwójnasób — zawołał nieznajomy niecierpliwie...
 — Ja z drugiej strony będę miał więcej.
 — Z jakiej drugiej strony, kiedy jej nie ma... Matka nie żyje.
 — Ona żyje. Ona przyjechała do Tykocina.
 — To być nie może.
 — Zobaczycie.
 — Jakieś oszustwo.
 — Wszak król ją zna dobrze, on osądzi.
 Przybyły z niecierpliwości targnął kapelusz, zżymał się, klął po cichu i palce zagryzłszy, stanął zadumawszy się mimo woli, pomimo że udawać chciał obojętność.