Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zygmuntowskie czasy Tom 1.djvu/127

 — Ale na wszystko można znaleźć radę — dorzucił Hahngold.
 — Zapewne — mruknął nieznajomy — zawsze jest jakaś rada.
 — Dziecko można jeszcze zawczasu uprzątnąć, nim król do Krakowa przyjedzie.
 — Wszakżeśmy o to się umówili.
 — Umówili prawda, ale ja myślałem, że to łatwo przyjdzie, a to i bardzo trudno. Jego strzegą.
 — Kto go strzeże?
 — Kto? Niewidomi, nieznajomi ludzie. Jakieś kobiety, jacyś szlachta co nad nim czuwają nieustannie.
 — To niepojęta! zgrzytając zębami przerwał przybyły, którego twarz rumiana zmieniła się w pąsową, a rubaszny wyraz twarzy ustąpił gniewliwemu.
 — Pieniędzy! — szepnął żyd — a dziś się wszystko skończy...
 — Wiele?
 — Dwa razy tyle cośmy się umówili.
 — Dwa razy... oszalałeś! ja nie mam nawet tyle i chyba...
 — To na cóż nam darmo gadać? Bądźcie zdrowi...
 — Czekaj, czekaj... ostatnie słowo... dam dwa razy tyle, i dziś, dziś dziecka w Krakowie nie będzie?
 — Nie będzie — rzekł żyd.
 — Słowo?
 — Słowo i ręka... a pieniądze.
 — Dam w zastaw klejnoty.
 — Gdzie one są?
 Nieznajomy zdawał się namyślać, wahać, niespokoić, a nareszcie dodał:
 — Jak zobaczę, że wy swego dopełnicie ja je oddam.